Entradas

Mostrando entradas de febrero, 2017

GOOD NIGHT

If your nightmares are so terrible, why do you keep sleeping? Listen darling, if you don't close your eyes, you can't dream. All the sad things of the world are weigh back your soul... I feel like the sea at winter time; at the summer wind. I'm the rain that touches your lips like your lover does. You can't see me; I'm all the things you hate, you love; you forget, you refuse. I'm the perfect excuse; I'm the beautiful way to be, to stay, to dream. I'm the perfect nightmare... Good night
Y sin darme cuenta volví a caer en la pena, tristeza y soledad de la melancolía progresiva con la que nací. Sin darme cuenta volví a dejar de sentir, deje de sonreír, y me sumergí en ese mundo de lagrimas reprimidas e invisibles... He dejado de sentirme. Lo siento.

PELS QUE SEGUEIXEN SAGNA'N

Sóc un tros d'alguna cosa perduda. Sóc pell, cabells i ulls que han perdut l'essència. Sóc persona obligada, humiliada al fons d'un pou on ningú ja mira. La guerra m'ho ha tret tot, però no m'ha tret el cel. El cel ningú mel treura mai. El cel és meu, igual que aquella terra trencada i ara abandonada, ho era. He de deixar-la enrere, he de perdonar-me per acomiadar-me, per trencar-la. He de dir-li als meus peus que no s'aturin, que segueixin, que darrere nostra ja no queda res pe l que lluitar . No sabem el camí, però el camí el vam perdre temps enrere; així que seguiré caminant fins que els meus peus sagnin, fins que el meu cor es perdoni. Sóc dona, home. Sóc soldat, polític. Sóc nen, nena que plora. Sóc cases velles plenes de records donats de banda; sóc mar que mai he vist, i sóc terra, la meva terra, que ara ja no és de ningú.

BLANCA

Desde que tiene cinco años Blanca toca el violín. No porque quiera, sino porque así lo decidieron sus padres: "La niña tiene que tocar algún instrumento fino" se debían haber dicho; "¿Que tal el violín?" Y ahí se quedo. "Blanca la violinista de la familia". Y lo peor era que se le daba bien. A veces se preguntaba porque sus padres no podían haberla apuntado a baile, si así hubiera sido habría tenido un grupo de amigas de baile. El violín era un instrumento solitario. Lo odiaba, para que lo iba a negar. Odiaba estar sola. Pero se había al mismo tiempo acostumbrado a ese sonido agudo y delicado que dependía solo de su pulso el no acabar en desastre y agonizante pitido. Se había acostumbrado a esa soledad después de las clases. Un instituto privado había sido su segundo hogar durante años. Gente "snop" la mayoría, o algunos que se las daban de alternativos escuchando a David Bowie o Bonnie Tayler. Algunos, por eso, si eran gente buena; gente apasio

MAR

Ruidosa cadena; este cuerpo. Esta cabeza. Ruidoso el ruido que produce el mar cuando llega la tormenta y es tan pasivo a mis oídos para dormir, como una cuna, una canción sin letra. He encontrado la melodía perfecta para nosotrxs dos. Ya le puedo poner voz; puedo susurrarla, y hacerte dormir mientras te abrazo. No se romperan estas cadenas, este fino y casi invisible hilo que nos une. Siempre conmigo. Pienso en una vida sin tu olor, sin tus besos, sin tu apoyo, sin tu risa, sin tu mirada, sin tus palabras de amor, sin tu cuerpo, sin tu fe, sin tu humor, sin tu alma. Sin ti... Y dejo de imaginarme una vida plenamente feliz. Y a pesar de no poder depender, de no debe... De saber que no es lo correcto, no me importa. Porque sin amor, sin libertad, sin caricias... El mundo sería gris, de ese gris sin vida. No voy a ser poeta y hablar sobre la nostalgia que tengo ahora para con tus labios, porque ya lo sabes. Cuando me olvido de ti mi cabeza hace recordarte, y es que realmente no me olv

DESTINO

Destino, incómodo camino; incomoda elección que combina el miedo con la emoción y que te hace perder la razón en menos de un segundo. "Hacer lo que te gusta porque puedes o poder hacer lo que te gusta y hacerlo". Contradictoria y estupida oración. Contradictorios esos momentos en los que te preguntas porque estás donde estas; ¿hacia dónde vas? ¿Para que vas? ¿Para que has nacido? ¿Nacer? ¿Morir? ¿Renacer? Vivir mil vidas quisiera para concederme todos los deseos que me plateo, que he dejado atras o que simplemente tengo que ordenar por estupida prioridad. Quiero escribir, interpretar, inmortalizar, bailar, sentir, dejarme llevar. Quiero viajar y soñar con nuevos cielos. Destino... que palabra más terca para algo tan lejano que a la vez se acerca cual guepardo. Destino que te has encaprichado con hacerme dudar y revolverme en mis mantas pensando en que hacer al acabar con esta larga etapa que ya quiero dejar atras. Destino que has dejado caer sobre mí el arte de las ar

COMPUESTA

No me siento yo misma, ¿Pero quién se siente? ¿Quien se sabe? No me siento yo misma porque hay demasiadas cosas con las que hacer la conexión. Cada pedazo de alma que se cruza en nuestro camino... Cada caricia; cada susurro, cada canción de infancia. No me siento yo misma porque hay demasiadas cosas con las que querría unirme; con la tierra, con el mar; con la lluvia; con la risa. Con tus ojos. Contigo. Yo misma, compuesta de carne y piel; yo misma, alma gastada de pilas ya renovadas cada noche al despertar, al soñar de nuevo y caer; caer sin prisa, sin reloj, dejándose amar por el viento. No me puedo sentir yo misma porque soy el compuesto de todas las cosas que otros crean: soy mi madre, mi padre, mi amante. Soy orgasmo, placer. Soy noche, cielo y sol. Soy luna. Soy sonrisa y enfado fácil. Soy brisa... Soy pájaros. Soy arte, cultura, historia, soldado renegado rencarnado. Soy luz Vida Amor Tristeza Tormenta

OJOS TRISTES

Tiene ojos tristes; tan tristes que te dan ganas de abrazarla. Tiene la mirada triste; tan triste que podrías nadar en el mar de sus pupilas. Le gustaría ser pequeñita, menudita y discreta. No quiere ser vista por nadie pero quiere al mismo tiempo que sepan que existe. Quisiera ser todas esas mujeres precisas que ve por la calle. Pero no puede. No lo es. No lo es y no lo será nunca, porque ella es ella, y va a tener que aprender a vivir con esa verdad.