Entradas

Mostrando entradas de julio, 2021
No se me da bien la gente. Entro, arraso, agobio, invado y provoco desconcierto. Amablemente me piden retirada y se hace el silencio.

SOFÍA

Puc donar-te les meves mans i acariciar-te fins que caiguis rendida pel son. No et preocupis, jo soc aquí, protegint els teus somnis des de la distància. I quan creixis jo seré el teu escut, seré la teva veu si te’n falta; seré la teva força, la teva espasa, els teus ulls. Seré memòria a la qual puguis tornar quan estiguis trista, i seré les onades que t'abrasen quan tinguis fred. Seré les hores mortes sense responsabilitat, et compraré molts gelats i faré, o intentaré, que riguis amb tota la força dels teus pulmons. Seré el record d'algú que no t'imposa normes, i si te les imposo, et dono permís, amb un gust infinit, per contradir-me.  I tu m'ensenyaras -com ja m'ensenyes ara- que la vida és massa curta per dubtes. Et miro, i veig les possibilitats d'estimar; d'estimar bé, sense cadenes ni crits, sense dolor. Et miro, i veig la dolçor feta persona; i m'agradaria que tu també tinguessis els records que ara vius, però no serà així, totes oblidem. Tinc, co
Quiero cuerpo, mente, tiempo. No quiero estar conmigo misma más de lo necesario.  Quiero ruido.  Quiero bailar y sudar y sentirme tormenta de nuevo. 

PAST TENSE

En una de las fotos que guardo estamos en la tercera planta de Craft , un miércoles probablemente, en algún mes frío; escuchando poesía en ingles. Aún tenia flequillo y las puntas de color rosado; estoy sentada en un banco cerca de las escaleras, al margen de las butacas, sillas y escenario. Y tu, que llevabas esa camisa holgada negra que tanto me gusta, estas de pie delante de mi, con el cuello encorvado , de la misma manera que el mío se estira para que nuestros ojos se encuentren. Tu mano, grande, fuerte y con cayos temporales, me acarician el rostro. Se puede ver lo delicado que siempre has sido conmigo. Y aunque apenas se te ve la cara, tus ojos susurran: “¿Qué pasa?”, “¿Qué te preocupa?”, “¿Qué necesitas?”, “Estoy aquí. C ontigo”.  Ya ni me acuerdo de qué me estaría quejando, porque lo más seguro es que me estuviera quejando por algo, si no no estaría en aquel banco, lejos de todo. Pero tu estabas ahí, conmigo, mirándome con atención, con tu mano en mi mandíbula, sosteniéndome,

SED

Es efímero nuestro encuentro, y no ha sido de nuestra decisión la partida; nos hemos dejado aconsejar y ahora somos extrañes que a la deriva van, como las medusas, rehenes de la marea.  Rehenes, eso somos; rehenes de la tormenta. Hijes del cielo gris. Frutos de dientes partidos. Sonidos de placer que no supieron hacerse canción. Somos eso; rastros de ceniza que junta se hace diamante.  Que repentino se ha acabado todo para nosotres, cuantas voces en nuestra cabeza marcando el compas de nuestros latidos. Quién lo diría, que nuestra piel no es sólo nuestra, que nuestra sed no se sacia únicamente con nuestra saliva. 

VINO GRATIS

Quiero haber sido cuadro; que alguien haya deseado pintarme y dibujarme con tiza la piel; que se hayan quedado despiertos pensando en la forma que hace mi cadera al doblarse, que mis curvas les hayan mantenido con los ojos abiertos. Quiero haber nacido musa e idea; canción.  Quiero ser todo aquello que negué y prometí no ser; quiero ser todos los pecados que me juré no volver a repetir. Quiero besos. Los echo de menos. Tus besos. Tú.  Quiero haber sido lienzo, marco de oro, pinceles húmedos, pintura acrílica; el conjunto de cosas que pueden hacerte temblar cuando me ves en una galería. Ser vino gratis y la acción de rechazar los canapés que se sirven mientras haces ver que entiendes de arte; quiero ser la música de ascensor que te hace pensar en lo que tenias que hacer antes de venir a verme; ser el castellano torpe que te sale, ser la música que pones cuando bailamos en la cocina; ser las discusiones que dejamos a medias. Quiero ser los errores que nos hicieron nosotrxs, y rendirme de