Entradas

Mostrando entradas de agosto, 2017

NO RESPIRES

Me presionan las costillas del alma la boca del estomago, me lo reprimen. Cortada en pedazos pido clemencia a aquellxs que negaron darme paz pero me sigo arrastrando ante sus rodillas. Lloro. Pero no grito. "No grites estúpida niña desolada e inocente, no les des tanto a esos pardos ojos que fueron azules y verdes, llenos de sangre. No grites". Respiro y no trago aire. "No respires. Te lo prohíbo. Te has quedado sin comodín, sin carta de la suerte y sin canciones de amor; vete pues de mi palacio de cristal y pudrete cual gaviota en el desierto; allí esas bestias no saben volar, son cuales mujeres en brazos de hombres solos y tristes". Prisión. Corriente marina que me corta la garganta. "Déjame salir". La noche se ha hecho clara, puedo ver a mi amante  huir del castillo de arena; viene hacia aquí. No. No viene. Donde va? Donde voy yo? Yo estoy aquí. Aún sigo aquí. Quiero salir. Quiero ir con él.

APRENDER A QUERERSE

Hay que aprender a quererse. Hay que aprender a querer aquellas cosas que te hacen ser tu. Hay que aprender a valorar aquello que odiaste y preguntarte si no será eso lo que te hace aún más especial. Mi cintura, mis pechos, mis brazos, mi cara... todo es parte de mi. ¿Cómo no voy a amarlo?
Me siento sola. Podrida tal vez. Pero soy feliz. No soy capaz de entenderlo.

APOLO SE ENAMORA POR PRIMERA VEZ

Apolo la miro por última vez antes de desaparecer entre las nubes. Nunca le había costado tanto apartar la vista de una humana, y había conocido a muchas bellas jóvenes en el mundo de los mortales. Pero ella tenía algo diferente, tal vez el color verde de sus ojos que no parecía de aquel mundo. Tal vez era una diosa caída castigada por su padre al mundo de los humanos y al caer se había olvidado de sus orígenes. Apolo le dio muchas vueltas y ninguna teoría suya le convencía. No quiso darle más importancia; pero escucho su voz mientras se hacía de noche en el mundo de los mortales. Escucho su risa y la de otros jóvenes. Y quiso saber porque reían. Se castigo por dentro por incumbirle asuntos mundanos, pero no pudo evitarlo, quería ver aquellos ojos extraños de nuevo. Así que bajo en forma de lluvia al mundo de los humanos y dejo caer su cuerpo mortal delante de aquel bar en el que los jóvenes habían decidido pasar la noche. Abrió la puerta del local.   Apolo era apuesto -el dios

MADRE PÁJARO

Alzaría una bandera de paz pero me he quedado sin ganas de pensar en quien se merece el descanso y la tranquilidad. Quien se merece qué es la gran pregunta retorica que todo el mundo sabe responder; y que aquellos que no responden es porque ya están muertos o porque ya respondieron y dieron el relevo.  Mundo desierto... mundo intranquilo y mundo muerto. Mi madre es partidaria de nunca decir afirmaciones negativas al mundo en el que vivimos o a las personas que viven en él; ya que no nos pertoca a nosotrxs. Es como cuando una madre pájaro tiene que enseñar a volar a sus polluelxs. En realidad no es ella quien les enseña, sino el viento. El viento se lleva el merito de esas alas primerizas; y la madre solo puede observar a sus hijxs caer o levantarse para siempre. Supongo que lo comparo porque, por mucho que sintamos -como la madre pájaro hace- que tenemos el derecho de juzgar, criticar o apropiarnos de algo que nos queda lejano, no tenemos ese derecho; no tenemos el poder para hacerl

AMOR

Hay odio en el mundo; hay dolor. No puedes prohibirle a nadie no sentir miedo, no tener la sangre hirviendo por la rabia de las injusticias que afloran por las calles de ciudades que han sido tierra de nuestra piel. No puedes. Pero es el amor y la comprensión lo que cura la ira; lo que calma la tormenta. Todo nos es ajeno hasta que nos pasa, hasta que tocan nuestra sangre, nuestras calles, nuestras familias, nuestra tierra. Es el momento de llorar y ser conscientes de que nuestros actos y nuestros pensamientos repercutan el estado del mundo; de que el odio no salva a nadie, de que la guerra y la muerte no dan justicia, solo sangre inerte. La guerra y la sangre no traen paz, solo miedo y caos sin filosofía. Caos que se volverá en nuestra contra si no tratamos el miedo con amor. Y no puedo hablar de entender que es perder a quien amas, de perder un hijo o una hija, un padre, una madre de aquella manera tan brutal; pero puedo dar amor, puedo dar mi apoyo. Encuentra la humanidad q

18

Penso en tu i en com he arribat fins aquí,  donan -te  un regal pels teus 18 i després fer-te petons a la boca. Penso en tu, ara i sempre; penso en tu, en nosaltres, i em desfaig de la glòria de tenir-te, de poder formar part de la teva vida i mirar enrere i dir "És que no podia ser d'una altra manera". Et dono les gràcies. Les gràcies per fer les coses com les vas i per contar fins a 20 quan al 3 ja podries haver perdut el control. Et dono les gràcies per la meravellosa forma de veure les coses que tens i per compartir-ho amb mi. Et dono les gràcies per estar viu i per seguir vivint; i no només viure, sinó gaudir del que fas, amb qui estàs, com vulguis i quan vulguis. Et dono les gràcies pels teus petons, que m'il·luminen. Et dono les gràcies per estimar com ho fas, no només a mi; a ls teus amic , als animals, a la família. Dones el millor de tu, estimes amb l'ànima, sents a les persones. Sents la vida. Et sento. T'estimo. Feliços divuit. 

ANHELO

Siento las cosas. Estas en lo cierto mi amor. Siento las cosas y las vivo y les pongo emoción. Te siento a ti. Te siento a ti y le agradezco a quien sea responsable de haberte puesto en mi camino. Gracias por reencontrarme mi vida, te anhelo todos los días. Te quiero por devolverme la sonrisa. Te amo por todo lo que me das con simples caricias. Siento. Y a ti es a quien más siento, porque una vida sin sentirte sería solo una vida, buena, bonita, solo mía. Pero contigo... Sintiéndote a ti no solo respiro mejor, sino que me dejas sin aliento de la emoción de poderte tenerte dentro, del placer de tus labios y de la risa de tus gemidos.

EL DOLOR ESTÁ EN LA VOZ

El dolor está en la voz. La decepción y la tristeza se encuentran en la manera de hablar de las personas; en la manera que tienen -tenemos- de herir a otrxs. Cuando amamos es peor aún, ya que engrandecemos la tonalidad y la intensidad del daño – a veces sin motivo -. Y por eso algunas personas evitan el amor; evitando así ser dañadxs innecesariamente y engañadxs por el demonio del drama. Pero es inevitable caer en la tentación del enamoramiento, dejarse invadir por las mariposas. Quien más nos ama y a quien más amamos es, por consecuencia, quien tiene más poder para herirnos. Puede que no lo intente, que ni siquiera se dé cuenta; pero puede hacerlo: cuando habla, cuando dice, cuando calla, cuando mira, cuando deja de mirarte. El dolor se encuentra en todo lo que aquella persona puede hacerte sin saberlo. Pero lo peor es cuando lo saben. 

HOGAR

El Hogar no son cuatro paredes, una cena cada noche y un alquiler que pagar cada mes. El Hogar es donde se siente más cómodo el corazón, dónde pueda aspirar el perfume del amor y donde las personas que te envuelven son como trozos de Sol a las que te sientes irremediablemente atraídx. El Hogar son las personas y los momentos que querrías volver a vivir después de mucho tiempo; son las risas intensas que creías perdidas; son las sonrisas que te iluminan la cara: sinceras, limpias, puras. El Hogar son los besos y las ganas de viajar. El Hogar son la familia que dejas formar parte de tu vida; aquellxs que te cuidan y te lo dan todo sin esperar nada. El Hogar para mi es música por las mañanas; canciones románticas con ese toque triste y melancólico que dicen tanto y te hacen recordar y enseñar tanto más. El Hogar para mí es un “buenos días” y un “buenas noches” sincero, sobre todo si se acompaña con besos y ternura. Para mí el Hogar es la libertad de la locura, la tranquilidad de l

AMAR LA TIERRA DESDE EL CIELO

No sé como ni porque pasan las cosas que nos pasan; pero me gusta creer que ocurren porque tenemos que aprender algo que solo aquella persona, aquel momento, pueden ofrecernos. No sé porque decidimos equivocarnos, seguir el mal camino, tropezarnos sin interes de descubrir el paradero de aquella punzante piedra. No sé porque nos rompemos; porque decidimos guiarnos por los demonios que habitan lo más profundo de nuestra cabeza. Pero a lo largo de este año, sabiendo que aún no ha acabado, he descubierto mil y una cosas que no hubiera sabido sin llorar y sufrir un poco... Encontre la idea del amor en mi mejor amigo, se lo entregue todo y puse sobre sus manos mi dolor, esperando que lo curara. No hice más que romperme a pedazos. Lo siento, debi saber que no era lo que necesitaba. Pero no lo siento; porque has sido el mejor primero que podria haber tenido. He viajado y he cogido más de cuatro aviones en menos de dos meses... y para mi eso ha sido una aventura de superación. He aprendido

HERMANO

Nunca nos percatamos de lo importante que es la familia y de cuanto nos puede hacer sentir. Mis hermanos siempre han representado un pilar base en mi vida; parte de lo que soy y como soy, es por ellos; eglobando por tanto buenas y malas versiones de mi. Y con el paso de los años veo que realmente nunca hemos sido tan diferentes ningunx, he comprobado lo agradable que puede ser una conversación con quien esta dispuesto a escuchar. Y he conocido Granada de día y de noche; y me he enamorado. He dejado un trozo de corazón allí, esperando a que vuelva a por él. Esta carta va para mi hermano mayor, quien es indudablemente una de las personas más apasionadas, trabajadoras y sensibles que conozco. Le quiero con todo mi corazón, y esta vez como mujer. Le he querido como bebe, como niña y como adolescente; y me siento mujer para decir que ahora le conozco desde otra perpectiva, desde una perpectiva más adulta, más consciente. Gracias hermano por darme todo tu amor siempre; por decir que t

DE TODO CONTIGO

Te veo por todas partes. Te quiero aquí, a mi lado, siempre. Te echo de menos. Me remueves por dentro todas las entrañas, me vuelves loca la cabeza. Escribo sobre ti todo el rato, pepienso nso en ti todo el tiempo, me has hechizado. Te escucharia hasta quedarme dormida y me forzaria a seguir despierta para poder seguir oyendote. Te besaria hasta que mis labios dolieran, y se que no me llegarian a doler nunca ya que tu amor es incapaz de herirme. Pienso en tu pecho cálido ahora, en tus manos masculinas sosteniendo mi rostro, acariciandolo mientras me besas con esos besos que me hacen viajar a todas partes. Pienso en tus brazos fuertes tratando mis cuervas como si fueran una lijera pluma; me haces bailar como hace bailar el viento a las flores... ni siquiera tienes que esforzarte. Y es que yo seria pluma para tu brisa sin pensarlo. Dios... ¿Cómo puedo añorarte tanto? Un día sin verte ya es cual eternidad para mis recuerdos y sentidos. Me tiemblan las piernas cuando se que vas a c

ET SENTO

Te echo de menos en cuanto atraviesas la puerta. Te retendria conmigo día y noche, observandote, desaciendome, enloqueciendo por dentro con el suave y adicto sabor de tus labios. Me tiembla el cuerpo, por dentro y por fuera cuando mi mente te busca o te encuentra casualmente... y que encuentro más maravilloso... Horas. Estaria horas escuchandote hablar; observandote hacer cualquier cosa. Me pasaria horas y horas besandote, acurrucando mi cuerpo en tu pecho. Me hipnotizas, es simple, una locura. Estoy enamorada de ti; de todo lo tuyo. Y ni siquiera existen palabras suficientes para expresar todo lo que estas mariposas susurran cuando estas, cuando te vas, cuando vuelves, cuando me miras, cuando me tocas, cuando sonries, cuando me haces volar. Hablabas de comerme los labios para así cumplir la sentencia de gastarmelos, pero yo te repito que para gastarmelos solo tienes que besarlos: besarlos hasta que dejen de ser unicamente míos. Pero Amor no me gastes solo la boca; gastame lo

PERSONA PREFERIDA AL MÓN

M'agradaria poder respirar sota l'aigua per poder portar-te un caragol marí i que a la superfície puguis escoltar el mar. M'agradaria poder arribar als estels i demanar-los el favor de fer-te unes arracades en conjunt amb els teus ulls de mel; foscos i dolços. M' agrària anar al bosc salvatge amb tu i que escoltessis el cor dels arbres, la veu dels ocells; que poguessis desconnectar el cap de totes les mundanitats que envolten els nostres sentits dia i nit. Vull que et sentis teva, que el teu cor bategi amb l'energia d'un huracà i que senti pura i plena felicitat. T'estimo massa Love , Cherry