Entradas

Mostrando entradas de mayo, 2022

(DES)ENAMORARME

Enamorarme de Alex me permitió conocer un amor en calma que me hizo sentir segura durante un periodo de tiempo en el que necesitaba un ancla, un lugar en el que sentirme protegida, una guarida. Había tierra bajo mis pies estando con él, pero también había miedos e inseguridades por dejarnos arder; y aunque bajo el color de los ojos se escondieran las ganas de comernos a besos en cualquier esquina, el miedo, lo que tiene, es que paraliza y apaga ese fuego, y eso nos pasó, que nos acabamos ahogando en todo lo que, por temor a perdernos, no hicimos.  Enamorarme de Alex me dio paz; fue un amor tranquilo, lleno de gestiones nuevas que encontraron su camino para hacerse calendario que no llegaba a avanzar del todo ni para uno ni para el otro. Enamorarme y desenamorarme de Alex me hizo crecer como persona, como amante, como amiga. Enamorarme y desenamorarme de Alex me hizo ver que la pasión desenfrenada, el ardor… no pueden ocultarse, ni frenarse, ni reprimirse como nosotros hicimos por miedo

OS (ME) QUIERO LIBRE

Cada día estoy más convencida de que el amor es dejar ir. Y ellas se van. Las personas que más amo en este mundo se van y se seguirán yendo. Yo me quedaré aquí de momento, en esta ciudad con montaña y mar, porque así siento que tiene que ser durante un tiempo, y de alguna manera también me voy y me construyo como algo nuevo.  Nos separamos y será como vivir en una constante nostalgia cuando ya no pueda verlas cruzar los pasillos para ir a la cafetería, entrar en clase haciendo ruido o hablar de lo que saben haciéndose diosas en cada toma de aire. La monotonía y rutina que más he amado durante mi corta existencia dará un vuelco de 180 grados y se convertirá en otra cosa. Y es que yo nunca he odiado las rutinas. Siempre las he necesitado. Las nómadas, al menos las nómadas como yo, tenemos periodos de tiempo donde lo único que queremos hacer es construir raíz, hacernos fuertes en nuestra parcela de tierra húmeda y aprender a despegar de nuevo.   Cada vez estoy más segura de que amar a alg

Palabras

Las palabras tienen algo de lo que las acciones carecen. Algunas veces son una verdad absoluta, te envuelven en afirmaciones y promesas brillantes, mientras que otras veces se convierten en viento partido y te cortan la carne.  Un día puedes usarlas para jurar amor eterno susurrándolo al oído de algún ingenuo con muchas carencias, y otras veces puedes usarlas para despedirte sin girarte ni decir adiós por última vez. Un día las palabras arropan y protegen, y al otra se convierten en puñales.  Por eso escribir me gusta tanto, porque puedo ser malvada y benévola al mismo tiempo; arrancarte el corazón del pecho con dos versos o hacerte mi esclavo con dos palabras bien combinadas. Por eso escribir me gusta tanto, porque puedo llegar al cielo y al infierno con un pestañeo; puedo leer la verdad de las personas, y también puedo leer sus grandes mentiras.  Las acciones, como contrapunto, son aquello que te condena irremediablemente a no poder volver atrás una vez ejecutadas. Son aquello que te

FORAT AL PIT

Tinc un forat al pit. Es fa petit amb cada lenta i conscient respiració que faig. Es fa petit quan no hi penso, quan el deixo estar, quan el deixo bategar al seu propi ritme. Tinc un petit forat al pit i ja no sé com ignorar-lo. I tot i que ja no fa mal, allà segueix, rodó i aparentment permanent, a prop del cor i entre els pulmons. Un forat al pit que s'omple de records amargs que encara fan mal, de vegades, quan els explico en veu alta. Un forat al pit ple de contradiccions que no t'ensenyen a gestionar a l'escola, ni a l'institut, ni a la universitat. Un forat al pit que tracto d'omplir amb amor, amistat, riure i nits sense rellotge. Un forat al pit que batega, com ja he dit, al seu propi ritme.   Em desperto a vegades pensant que ja no hi serà més, fent-se camí entre les costelles, però sempre me'l torno a trobar, fent-me companyia. I tot i que em queixo, ja que mai havia volgut tenir un forat al pit, jo, trencant-me la pell i fent-me esquerdes quan un dia e

MALA

A veces creo ser mala. Mala de malicia, de maldad, de avaricia, de egoísta, de niñata, de malcriada. A veces me veo desde fuera, disociada, y sufro por si lo que estoy observando es una mera actuación o si realmente soy así; así de torpe, de fría, de distante, de ingenua, de atrapada en la idea del amor, de atrapada en la idea del olvido, de atrapada en la idea de ser sin estar presente, escondiéndome.  A veces sí me veo con ojos honestos y me doy amor, me limpio las heridas y me digo cosas bonitas; pero hay otras en las que me destruyo y me clavo espinas que con el tiempo se han ido acumulando en algún rincón de mis carnes al cual soy incapaz de alcanzar a estas alturas, aunque sea solo pa’ limpiarlas y sacarles el polvo. A veces creo ser mala. Mala de villana, de egocéntrica, de narcisista, de catastrofista, de loca. A veces creo ser algo, que en realidad, reconozco cuando cada mañana me miro al espejo mientras me puedo estar limpiando los dientes, vistiéndome para salir, preparando

CALLADA

Sonríe más, sonríe menos. Quédate quieta. Los brazos pegados al cuerpo. Cruza las piernas. No rías tan fuerte, pero ríete, no seas aburrida. No comas comida basura que no eres uno de tus hermanos.  ¿Y el novio?  Bueno, cuando tengas hijos...  Oh, mi nieta más guapa... Aunque tus primas te están alcanzando, eh.  Quédate quieta, pero respira mujer que pareces una muerta. No hables tanto; uy... cuántas opiniones. Que intensa. Que exagerada. ¿Follas? ¿Pero con tu novio, no? ¿Ah, no? ¿Qué no estás en pareja, y follas? ¿Pero con quién? ¿Con tu novia? ¿Pero eso no es follar de verdad, no? Si no hay pene, no hay paraíso.  Quédate callada, no contradigas, no alces la voz. Levanta la mano para pedir turno y entiende que nunca se te dará la palabra.  Elegante y en silencio, con gracia y complaciente, así te quiero.  ¿Llevas la falda muy corta, no? ¿Llevas la falda muy larga, no? Bailas provocando. Bailas provocándome. Te mueves. Respiras. Te violo. Quédate ahí. Como mujer florero estás más bonita

LATIDOS

Descubro que todas las partes de mí se unen de una manera extraña; parecen confundidas y me miran con dudas. No parecen reconocerme; y yo me arranco la piel a tiras y les digo a todas mis Pandoras que no tienen por qué llorar, que el frío volverá en unos meses y que el calor, que ahora parece ahogarnos, lo único que hará será limpiarnos con sudor de todo aquello que no nos deja crecer.  La costa parece un gran reloj de arena y yo me hundo despacio, como con todo. Siempre me acabo hundiendo; la gente que me conoce sabe, porque aún y mis corazas soy un jodido libro abierto, que la intensidad con la que vivo la tengo guardada en un cajón en el fondo del pecho; a veces escucho que llaman a la puerta, pero la mayor parte del tiempo prefiero ignorar el sonido y escuchar música que me recuerde a mar, a sal, a cuando me llevaron en velero por primera vez, a arepas con cebolla ponchada, a días muertos estirada en la cama, a rosas, a amapolas; a la voz de mi amiga Rouse cantando y recordándome q

CORAZONES

Cuando estoy borracha le escribo a mis amigas. Es un autorreflejo. Y sí, yo soy la de las notas de voz explicando su vida en dos minutos. Hablo muy deprisa así que no hay demasiado problema, en un corto espacio de tiempo te he contado al menos cinco cosas de temas diferentes.  Cuando estoy borracha le escribo a mis amigas porque sé que me responderán con muchos corazones y con mucho amor, y escribirle a los hombres cuando se está borracha solo trae vergüenza al día siguiente. Yo prefiero gente con la que no tenga que disculparme.  Yo soy esa amiga que, aunque si me lo preguntaras ahora sería incapaz de responderte, sé cosas de mis cercanas muy pequeñas y concretas. Soy esa amiga que te pide dinero (cuando se atreve a pedirlo) para un café, pero siempre te lo devuelve con una birra. Soy esa amiga que siempre va en botas de montaña y jersey, aunque estemos a casi 30°. Soy esa amiga que si no estudia para un examen una semana antes, pues suspende.  Soy esa amiga que si está de mala leche

CON PELOS Y SEÑALES

Hoy he contado con pelos y señales mi abuso otra vez. Hacía mucho tiempo que no lo hacía, y esta vez se lo he contado a dos de mis amigas, que aunque sabían que había pasado por un abuso sexual infantil, pues, por precaución y por cariño, nunca habían preguntado explícitamente qué había pasado; nunca les había contado la realidad de mi hermano de dieciséis años estirándose en la cama, bajándose los pantalones, enseñándome su pene, y diciéndome: “Algún día te gustará”.  Hacía mucho que no compartía mi historia y me he dado cuenta de aunque tengo la autoestima por los suelos y no me veo como una persona valiente, creo que soy extremadamente valiente con este tema, y creo que a veces los dolores chocan, y parece que no sea tu historia. Cuando estás diciendo en voz alta no parece algo que hayas vivido tú, porque a veces no quieres que sea, o a veces no lo quieres aceptar, o recordar. Cuando te estás escuchando a ti misma, explicar estas barbaridades que pasaste de tan pequeñita; contar est

CHISPA

Siempre me he visto a mí misma como fácilmente sustituible y fácilmente reemplazable. ¿Soy pues la chispa que te ayuda a prender y a saber qué es lo que no quieres?  Tal vez soy la música de alguna partitura olvidada bajo la cama de algún despistado que se olvidó de regarme, a la vez que yo me olvidé de alejarme a tiempo.  Siempre me he visto así, volátil en la vida de la gente, convirtiéndome como consecuencia en jaula y pájaro al mismo tiempo. Salgo de tu realidad lo suficientemente rápido para que me olvides y al mismo tiempo soy el recuerdo de algo que pudo ser, pero que ahora guardas en tu memoria con cariño.  Fácilmente sustituible y fácilmente reemplazable. ¿Qué manera más horrible de verse, no? Queriendo cariño, pero con los pelos de punta, llenos de miedo, cada vez que se me da. Es más fácil verse a una misma así que dejarse sentir completamente y darse con el canto en los dientes. Es más fácil verse fácilmente sustituible y fácilmente reemplazable, que aferrarse a la idea del